Aşk iki kişiyle mi yaşanır...

Zihnimde dönüp duruyor bunca zamandır, ne zaman durup dururken aklıma gelse zamanın ellerimden kayıp gittiğini, herşeyi farkında olmadan görmeyerek yaptığımı algıladığımda aniden sıçrayarak kendimi toparlıyorum. Aşk denilen şey illa ki de iki kişilik değil gibi... gibi diyorum çünkü hala o lanet cevabı bulabilmiş değilim. O sevgili uzaktayken kendi içindeki kendini mi seversin yoksa gerçek olan O'nu mu seversin? Kendi kendime aşık kalabilmeyi öğrendim sanırım ben. Bazen ömrümün sonuna kadar böyle yalnız ama aşık kalabilirim diye düşünüyorum. Onun sesini duymadan, yüzünü görmeden, kokusunu hissedip...en önemlisi de onu öpmeden ben hala aşıksam, sonsuza kadar belki de yine onu hayal ederek kendi kendime aşık kalabilirim. Az ile yetinip, çoğu istemeden...Aptal tartışmalar olmadan, 'belki'leri düşünmeden...sürekli çabalamadan da aşkı yaşayabilirim gibi...mi ki acaba?